ψυχολογικη υποστηριξη ... μοιραστειτε εμπειριες...

[konenas]

Γενικά δεν ρωτάμε τους άλλους παρά τον γιατρό μας ή πάμε σε κάποιον γιατρό. Ειδικά σε αυτή την περίοδο έχω ακούσει πολλά και δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά για την κοινωνία μας.

[vampira]

ΑΝΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ

Πια μπαίνω αραιά και που στο forum. Το συγκεκριμένο topic όμως δεν το είχα δει τότε που ξεκίνησε αν κ ήμουν καθημερινή θαμώνας εδώ. Τα διάβασα μονομιάς και συγκλονίστηκα. Μέσα από την καρδιά μου σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να θυμάσε τον σύζυγό σου με αγάπη.

Λόγω των όσων έχω βιώσει τα δύο τελευταία χρόνια με άγγιξαν παραπάνω οι εμπειρίες σου. Ένιωσα και εγώ να πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι μου και να αλλάζει η ζωή μου μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Φτάνεις στο σημείο να λες εγώ ήμουν αυτή πριν; είχα αυτή τη ζωή; γιατί η τωρινή δεν μοιάζει καθόλου με αυτό που είχες "πριν". Η ιστορία σου και η στάση σου, έδωσαν θάρρος σε εμένα, όπως η δική μου ιστορία κ στάση έδωσε θάρρος σε άλλους κ παράλληλα τους σοκάρισε κ έβαλαν στην λογική τους τις ετήσιες εξετάσεις.

Η δική μου ανηφόρα άρχισε στις 20 Νοεμβρίου 2019. Μέσα σε τρεις μήνες και με την σειρά: νοσηλεύτηκα με 21 πίεση ακατέβατα κ με την μύτη να αιμορραγεί στα πρόθυρα εγκεφαλικού, απολύθηκα από την δουλειά των 13 τελευταίων χρόνων, έκανα γονιδιακό έλεγχο για την πιθανότητα ανίατου αιματολογικού καρκίνου, το πρωί πέθανε μια φίλη μου και το απόγευμα πέθανε ο πατέρας μου κ πριν κλείσει 40 μέρες διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Σε όλες τις εξετάσεις πριν την διάγνωση κ μετά, όπως και όταν έμαθα την διάγνωση, ήμουν μόνη. Το ίδιο στις χημειοθεραπείες και στις ακτινοθεραπείες. Μόνο στην εγχείρηση ήταν ο αδερφός μου. Τονίζω το μόνη διότι είμαι με διαγνωσμένη διαταραχή πανικού χρόνια (που την αντιμετωπίζω με ψυχίατρο κ ψυχολόγο) κ δεν μπορούσα ούτε εξετάσεις αίματος να κάνω. Τα περισσότερα εν μέσω σκληρού lockdown, στον Άγιο Σάββα που γινόταν ο χαμός με κρούσματα covid. Είδα κ από πρώτο χέρι πως άφησαν το μεγαλύτερο ογκολογικό νοσοκομείο της χώρας.

Δεν το έκρυψα (μόνο από την μάνα μου που δεν θα άντεχε δεύτερο σοκ), το έλεγα ΚΑΡΚΙΝΟ, έβγαζα selfies κ πόσταρα στο FB μέσα από την χημειοθεραπεία, δεν έχασα το χιούμορ μου (το υπερ black κιόλας), την ελπίδα μου, εντάξει έχασα όλα τα χρήματά μου , αλλά ζω. Όπως είπα κ στην γιατρό που μου ανακοίνωσε ότι έχω καρκίνο, οκ τουλάχιστον δεν έχω Έμπολα, έχω ελπίδα πες μου και τα παρακάτω. Όταν μου το ανακοίνωνε, έμεινα σιωπηλή μπροστά σε ένα παράθυρο για πάνω από 5 λεπτά, πέρασα όλα τα συναισθήματα: τρόμο, θυμό, απογοήτευση και είπα τώρα δεν έχω χρόνο για εσάς, τώρα πρέπει να πολεμήσω για την ζωή μου. Και θα πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις και όταν με γονατίσει, γιατί κάποια στιγμή θα σε γονατίσουν οι θεραπείες κ όλο το τρέξιμο, θα σηκωθώ κ θα πολεμήσω και άλλο. Και αυτό έκανα. Εννοείται ότι φοβάμαι, εννοείται ότι με κάθε πόνο η πρώτη μου σκέψη είναι "αμάν, ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ"! Αλλά δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να ζήσεις. Αυτό έλεγα σε όλους, έχεις δύο επιλογές: ή να αγωνιστείς για την ζωή σου ή να παραιτηθείς. Διάλεξα το πρώτο κ ό,τι γίνει. Πριν δύο εβδομάδες, είδα τον χειρουργό μου για να κανονίσουμε την διπλή μαστεκτομή, διότι ο καρκίνος που είχα ήταν επιθετικός/διηθητικός/μεγάλος όγκος/είμαι νέα/συνηθίζει να εμφανίζεται ξανά νέος ίδιος καρκίνος, κ εκεί που δεν το περίμενα μου είπε ότι δεν θεωρεί ότι χρειάζεται τελικά. Μετά από τόσες σφαλιάρες ένα θετικό νέο, γνωρίζω ότι μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή αυτό, αλλά σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή που ζω δεν θα κάνω άλλη εγχείριση κ δεν έχω κάποια μετάσταση.

Τα μοιράζομαι κ γιατί βοηθάει εμένα, αλλά και για να δώσω θάρρος σε οποιον περνάει κάτι ανάλογο. Ποσοστά, στάδια κλπ δεν μετράνε. Όλα είναι μια ένδειξη μόνο, ο κάθε οργανισμός αντιδρά διαφορετικά. Οι περισσότεροι καρκίνοι είναι ιάσιμοι ή τους κρατάνε σε ύφεση μόνιμα. Όλοι έχουμε δύναμη μέσα μας, μπορεί απλά να μην την έχουμε δει, γιατί δεν έχει χρειαστεί να την χρησιμοποιήσουμε. Αλλά όταν χρειαστεί είναι εκεί. Μπορεί να κλάψεις, να πέσεις, να φοβηθείς, να τους διώξεις όλους από δίπλα σου, αλλά μετά θα πρέπει να σηκωθείς και να πας να παλέψεις.
Αναπνέεις; άρα ζεις,άρα μπορείς να αγωνιστείς, άρα υπάρχει ελπίδα. Είδα τελικά στάδια καρκίνου εγκεφάλου με διάγνωση για 3 μήνες ζωής, να είναι εδώ μετά από 10 χρόνια κ να το έχουν ξεπεράσει.

Από όλα αυτά (κ πολλά άλλα άσχημα που μου έτυχαν αυτά τα δύο χρόνια) μου έμειναν δύο σκηνές: το τελευταίο τηλεφώνημα του πατέρα μου, μία μέρα πριν την ανακοπή, που παραλίγο να μην απαντήσω γιατί δεν είχα όρεξη να μιλήσω και την στιγμή που μου ανακοίνωσαν ότι θα κάνω χημειοθεραπεία. Το σοκ της chemo, ήταν πολύ χειρότερο από ότι άλλο έχω ζήσει ως τώρα.

Μία συμβουλή: ο καρκίνος δεν κοιτάζει χρόνια πια, ΕΞΕΤΑΣΤΕΙΤΕ ΕΞΕΤΑΣΤΕΙΤΕ ΕΞΕΤΑΣΤΕΙΤΕ. Ο φόβος του να μάθεις ότι έχεις κάτι δεν είναι τίποτα μπροστά στο να ακούσεις ότι έχασες πολύτιμο χρόνο. Σε όποια γυναίκα το διαβάσει, έχω να πω ότι ποτέ των ποτών να μην εμπιστευτεί διάγνωση κ έλεγχο του στήθους της από γυναικολόγο, μόνο μαστολόγο. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Όποια αμφιβολία έχετε, να ακούσετε το ένστικτό σας και να πάρετε δεύτερη και τρίτη γνώμη.

Επίσης, δεν έχω λόγια για το προσωπικό του Αγίου Σάββα και του παρακλαδιού του, Ν.Κούρκουλος (κόσμημα αυτό), γιατρούς, νοσηλευτές, τεχνικούς εργαστηρίων, όλους. Να πήζουν, να πνίγονται κ όμως να είναι με τέτοια ενσυναίσθηση και τόσο να προσφέρουν βοήθεια. Πραγματικά ότι και να πω είναι πολύ λίγο.

Όποιος θέλει να με ρωτήσει κάτι, κάποια βοήθεια για τις διαδικασίες ή οτιδήποτε, όπως και όσο μπορώ είμαι εδώ.

Κλείνω με αυτό που είπα στην ψυχολόγο μου κάποια στιγμή "σε αυτή την μάχη μεταξύ εμένα και του καρκίνου, κάποιος δεν θα βγει ζωντανός. Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου ώστε το πτώμα να μην είναι το δικό μου".

Sry για το σεντόνι. Α, τώρα αν κάποιος έχει έμπολα, οκ δεν ισχύουν τα παραπάνω (black χούμορ).

[stefanos1999]

Ποιος εχει παρει λεξοτανιλ στην εποχη του covid,με τους περιορισμους,την γενικοτερη καταπιεση?

τόσο ενδιαφέρουσα η ερωτηση όσο και να ξέραμε που αποσκοπεί.

[konenas]

Πια μπαίνω αραιά και που στο forum. Το συγκεκριμένο topic όμως δεν το είχα δει τότε που ξεκίνησε αν κ ήμουν καθημερινή θαμώνας εδώ. Τα διάβασα μονομιάς και συγκλονίστηκα. Μέσα από την καρδιά μου σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να θυμάσε τον σύζυγό σου με αγάπη.

Λόγω των όσων έχω βιώσει τα δύο τελευταία χρόνια με άγγιξαν παραπάνω οι εμπειρίες σου. Ένιωσα και εγώ να πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι μου και να αλλάζει η ζωή μου μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Φτάνεις στο σημείο να λες εγώ ήμουν αυτή πριν; είχα αυτή τη ζωή; γιατί η τωρινή δεν μοιάζει καθόλου με αυτό που είχες "πριν". Η ιστορία σου και η στάση σου, έδωσαν θάρρος σε εμένα, όπως η δική μου ιστορία κ στάση έδωσε θάρρος σε άλλους κ παράλληλα τους σοκάρισε κ έβαλαν στην λογική τους τις ετήσιες εξετάσεις.

Η δική μου ανηφόρα άρχισε στις 20 Νοεμβρίου 2019. Μέσα σε τρεις μήνες και με την σειρά: νοσηλεύτηκα με 21 πίεση ακατέβατα κ με την μύτη να αιμορραγεί στα πρόθυρα εγκεφαλικού, απολύθηκα από την δουλειά των 13 τελευταίων χρόνων, έκανα γονιδιακό έλεγχο για την πιθανότητα ανίατου αιματολογικού καρκίνου, το πρωί πέθανε μια φίλη μου και το απόγευμα πέθανε ο πατέρας μου κ πριν κλείσει 40 μέρες διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Σε όλες τις εξετάσεις πριν την διάγνωση κ μετά, όπως και όταν έμαθα την διάγνωση, ήμουν μόνη. Το ίδιο στις χημειοθεραπείες και στις ακτινοθεραπείες. Μόνο στην εγχείρηση ήταν ο αδερφός μου. Τονίζω το μόνη διότι είμαι με διαγνωσμένη διαταραχή πανικού χρόνια (που την αντιμετωπίζω με ψυχίατρο κ ψυχολόγο) κ δεν μπορούσα ούτε εξετάσεις αίματος να κάνω. Τα περισσότερα εν μέσω σκληρού lockdown, στον Άγιο Σάββα που γινόταν ο χαμός με κρούσματα covid. Είδα κ από πρώτο χέρι πως άφησαν το μεγαλύτερο ογκολογικό νοσοκομείο της χώρας.

Δεν το έκρυψα (μόνο από την μάνα μου που δεν θα άντεχε δεύτερο σοκ), το έλεγα ΚΑΡΚΙΝΟ, έβγαζα selfies κ πόσταρα στο FB μέσα από την χημειοθεραπεία, δεν έχασα το χιούμορ μου (το υπερ black κιόλας), την ελπίδα μου, εντάξει έχασα όλα τα χρήματά μου , αλλά ζω. Όπως είπα κ στην γιατρό που μου ανακοίνωσε ότι έχω καρκίνο, οκ τουλάχιστον δεν έχω Έμπολα, έχω ελπίδα πες μου και τα παρακάτω. Όταν μου το ανακοίνωνε, έμεινα σιωπηλή μπροστά σε ένα παράθυρο για πάνω από 5 λεπτά, πέρασα όλα τα συναισθήματα: τρόμο, θυμό, απογοήτευση και είπα τώρα δεν έχω χρόνο για εσάς, τώρα πρέπει να πολεμήσω για την ζωή μου. Και θα πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις και όταν με γονατίσει, γιατί κάποια στιγμή θα σε γονατίσουν οι θεραπείες κ όλο το τρέξιμο, θα σηκωθώ κ θα πολεμήσω και άλλο. Και αυτό έκανα. Εννοείται ότι φοβάμαι, εννοείται ότι με κάθε πόνο η πρώτη μου σκέψη είναι "αμάν, ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ"! Αλλά δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να ζήσεις. Αυτό έλεγα σε όλους, έχεις δύο επιλογές: ή να αγωνιστείς για την ζωή σου ή να παραιτηθείς. Διάλεξα το πρώτο κ ό,τι γίνει. Πριν δύο εβδομάδες, είδα τον χειρουργό μου για να κανονίσουμε την διπλή μαστεκτομή, διότι ο καρκίνος που είχα ήταν επιθετικός/διηθητικός/μεγάλος όγκος/είμαι νέα/συνηθίζει να εμφανίζεται ξανά νέος ίδιος καρκίνος, κ εκεί που δεν το περίμενα μου είπε ότι δεν θεωρεί ότι χρειάζεται τελικά. Μετά από τόσες σφαλιάρες ένα θετικό νέο, γνωρίζω ότι μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή αυτό, αλλά σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή που ζω δεν θα κάνω άλλη εγχείριση κ δεν έχω κάποια μετάσταση.

Τα μοιράζομαι κ γιατί βοηθάει εμένα, αλλά και για να δώσω θάρρος σε οποιον περνάει κάτι ανάλογο. Ποσοστά, στάδια κλπ δεν μετράνε. Όλα είναι μια ένδειξη μόνο, ο κάθε οργανισμός αντιδρά διαφορετικά. Οι περισσότεροι καρκίνοι είναι ιάσιμοι ή τους κρατάνε σε ύφεση μόνιμα. Όλοι έχουμε δύναμη μέσα μας, μπορεί απλά να μην την έχουμε δει, γιατί δεν έχει χρειαστεί να την χρησιμοποιήσουμε. Αλλά όταν χρειαστεί είναι εκεί. Μπορεί να κλάψεις, να πέσεις, να φοβηθείς, να τους διώξεις όλους από δίπλα σου, αλλά μετά θα πρέπει να σηκωθείς και να πας να παλέψεις.
Αναπνέεις; άρα ζεις,άρα μπορείς να αγωνιστείς, άρα υπάρχει ελπίδα. Είδα τελικά στάδια καρκίνου εγκεφάλου με διάγνωση για 3 μήνες ζωής, να είναι εδώ μετά από 10 χρόνια κ να το έχουν ξεπεράσει.

Από όλα αυτά (κ πολλά άλλα άσχημα που μου έτυχαν αυτά τα δύο χρόνια) μου έμειναν δύο σκηνές: το τελευταίο τηλεφώνημα του πατέρα μου, μία μέρα πριν την ανακοπή, που παραλίγο να μην απαντήσω γιατί δεν είχα όρεξη να μιλήσω και την στιγμή που μου ανακοίνωσαν ότι θα κάνω χημειοθεραπεία. Το σοκ της chemo, ήταν πολύ χειρότερο από ότι άλλο έχω ζήσει ως τώρα.

Μία συμβουλή: ο καρκίνος δεν κοιτάζει χρόνια πια, ΕΞΕΤΑΣΤΕΙΤΕ ΕΞΕΤΑΣΤΕΙΤΕ ΕΞΕΤΑΣΤΕΙΤΕ. Ο φόβος του να μάθεις ότι έχεις κάτι δεν είναι τίποτα μπροστά στο να ακούσεις ότι έχασες πολύτιμο χρόνο. Σε όποια γυναίκα το διαβάσει, έχω να πω ότι ποτέ των ποτών να μην εμπιστευτεί διάγνωση κ έλεγχο του στήθους της από γυναικολόγο, μόνο μαστολόγο. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Όποια αμφιβολία έχετε, να ακούσετε το ένστικτό σας και να πάρετε δεύτερη και τρίτη γνώμη.

Επίσης, δεν έχω λόγια για το προσωπικό του Αγίου Σάββα και του παρακλαδιού του, Ν.Κούρκουλος (κόσμημα αυτό), γιατρούς, νοσηλευτές, τεχνικούς εργαστηρίων, όλους. Να πήζουν, να πνίγονται κ όμως να είναι με τέτοια ενσυναίσθηση και τόσο να προσφέρουν βοήθεια. Πραγματικά ότι και να πω είναι πολύ λίγο.

Όποιος θέλει να με ρωτήσει κάτι, κάποια βοήθεια για τις διαδικασίες ή οτιδήποτε, όπως και όσο μπορώ είμαι εδώ.

Κλείνω με αυτό που είπα στην ψυχολόγο μου κάποια στιγμή "σε αυτή την μάχη μεταξύ εμένα και του καρκίνου, κάποιος δεν θα βγει ζωντανός. Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου ώστε το πτώμα να μην είναι το δικό μου".

Sry για το σεντόνι. Α, τώρα αν κάποιος έχει έμπολα, οκ δεν ισχύουν τα παραπάνω (black χούμορ).

Έτσι, σου εύχομαι να μην χάσεις το χιούμορ σου και την διάθεση σου να τα λες, ποτέ. Ευχαριστούμε για την κατάθεση αυτή.

Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ με έναν παππού που έλεγε την ιστορία του. Ήταν στο Αμέρικα και διαγνώστηκε με επιθετικό καρκίνο παγκρέατος στα 70 του. Του έδωσαν 3 μήνες ζωή. Λέει στην γυναίκα του, δεν πάμε στην Ελλάδα να με θάψει ο παπα-<δενθυμάμαιτοόνομα> αντί να δώσουμε 2-3 χιλιάδες δολάρια εδώ; Θα κερδίσεις και λίγα λεφτά και θα δούμε τους συγγενείς μας. Ήρθαν στην Ικαρία και μια ο ένας μια ο άλλος φίλος τους τους καλούσε να τα πουν να χορέψουν και να τα πιουν. Πέρασαν 3, 6, 9 μήνες και λέει στην γυναίκα του πάμε πάλι πίσω να δούμε τι έγινε ο καρκίνος. Πάνε στο νοσοκομείο μετά 1 χρόνο και κάνουν εξετάσεις. Πουθενά καρκίνος. Ρωτάει πού είναι ο γιατρός που μου είπε 3 μήνες ζωή και του λένε πως πέθανε. Στο ντοκιμαντέρ ήταν πάνω από 80 και έσκαβε στο κήπο του.

[manoulamou]

Τακτικες ει δυνατον ετησιες εξετασεις, καλλιον το προλαμβανειν του θεραπευειν!
Ο,τιδηποτε κι αν διαγνωσθει, εαν ειναι στην αρχη του, ειναι σχεδον παντο ιασιμο.
Μην σκεπτεσθε το οικονομικο, η μετεπειτα ταλαιπωρια χρηματικη, σωματικη, ψυχολογικη θα αποδειχθει πολυ μεγαλυτερη.
ΕΠΙΣΗΣ η θετικη διαθεση, η ελλειψη αγχους και η μη παραιτηση ειναι βασικα στοιχεια τοσο για την μη εμφανιση συγκεκριμενων ασθενειων οσο και για την καλυτερη εξελιξη τους.
Οταν νοσηλευομαστε στην κλινικη για μια συνηθη χημειοθεραπεια, διπλα μας ηταν ενας κυριος πανω απο 80, του ειχαν δωσει οριο επιβιωσης λιγους μηνες, γυρισε στο χωριο του για να πεθανει ηρεμος αναμεσα σε φιλους - συγγενεις = ηδη ζουσε κατι χρονακια και ο καρκινος υποχωρησε.
Μετα την οικογενειακη μας περιπετεια κατεφυγα σε ψυχολογο και μου ειπε πως ειχε πελατη που ξεπερασε την σκληρυνση κατα πλακας, λιγο καιρο αφοτου αποφασισε να χαλαρωσει τους τονους στην καθημερινοτητα του.
Οσο για τον δικο μου καρκινακο, εαν ηξερα το πραγματικο οικογενειακο ιατρικο ιστορικο πιο νωρις (καθοτι υιοθετημενο χωρις καμια σχετικη ενημερωση εκ μερους των θετων γονεων) και φυσικα εαν εκανα πολυ πιο τακτικα τις απαραιτητες εξετασεις, μαλλον θα ειχα αποφυγει την ολικη μαστεκτομη μετα λεμφαδενων!
ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ και απολαυστε οσο επιτρεπουν οι συνθηκες, η ζωη ειναι μικρη για αναλωνομαστε σε ασημαντες λεπτομερειες και φροντιστε να εχετε γυρω σας ανθρωπους που σας αγαπουν, αποδεχονται αυτο που ειστε και δεν σας σκεπτονται μονον σαν... πορτοφολι ή για ανουσιο χαβαλε.
ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ

[vampira]

Τακτικες ει δυνατον ετησιες εξετασεις, καλλιον το προλαμβανειν του θεραπευειν!
Ο,τιδηποτε κι αν διαγνωσθει, εαν ειναι στην αρχη του, ειναι σχεδον παντο ιασιμο.
Μην σκεπτεσθε το οικονομικο, η μετεπειτα ταλαιπωρια χρηματικη, σωματικη, ψυχολογικη θα αποδειχθει πολυ μεγαλυτερη.
ΕΠΙΣΗΣ η θετικη διαθεση, η ελλειψη αγχους και η μη παραιτηση ειναι βασικα στοιχεια τοσο για την μη εμφανιση συγκεκριμενων ασθενειων οσο και για την καλυτερη εξελιξη τους.
Οταν νοσηλευομαστε στην κλινικη για μια συνηθη χημειοθεραπεια, διπλα μας ηταν ενας κυριος πανω απο 80, του ειχαν δωσει οριο επιβιωσης λιγους μηνες, γυρισε στο χωριο του για να πεθανει ηρεμος αναμεσα σε φιλους - συγγενεις = ηδη ζουσε κατι χρονακια και ο καρκινος υποχωρησε.
Μετα την οικογενειακη μας περιπετεια κατεφυγα σε ψυχολογο και μου ειπε πως ειχε πελατη που ξεπερασε την σκληρυνση κατα πλακας, λιγο καιρο αφοτου αποφασισε να χαλαρωσει τους τονους στην καθημερινοτητα του.
Οσο για τον δικο μου καρκινακο, εαν ηξερα το πραγματικο οικογενειακο ιατρικο ιστορικο πιο νωρις (καθοτι υιοθετημενο χωρις καμια σχετικη ενημερωση εκ μερους των θετων γονεων) και φυσικα εαν εκανα πολυ πιο τακτικα τις απαραιτητες εξετασεις, μαλλον θα ειχα αποφυγει την ολικη μαστεκτομη μετα λεμφαδενων!
ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ και απολαυστε οσο επιτρεπουν οι συνθηκες, η ζωη ειναι μικρη για αναλωνομαστε σε ασημαντες λεπτομερειες και φροντιστε να εχετε γυρω σας ανθρωπους που σας αγαπουν, αποδεχονται αυτο που ειστε και δεν σας σκεπτονται μονον σαν... πορτοφολι ή για ανουσιο χαβαλε.
ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ

Εγώ είχα έναν παππού στην χημειοθεραπεία που κάθε φορά κοιμότανε και ροχάλιζε Όταν έπεφτε το δεύτερο μου φάρμακο, κ με έπιανε ένας φρικτός πόνος στο κεφαλι, μάτια κ αυτιά- δεν ήξερα τι θα ανατιναχτεί πρώτο, τα μάτια ή ο εγκέφαλος- εστίαζα σε αυτόν που κοιμόταν ήρεμος και άντεχα τον πόνο.

Είδα τρεις διαφορετικούς χειρουργούς πριν καταλήξω στον δικό μου, όλοι μου είπαν σαν πρώτο παράγοντα μάλλον το άγχος και μετά το αλκοόλ (που δεν πίνω εδώ και 20 χρόνια). Στην δική μου οικογένεια, δεν είχε κανένας καρκίνο, ήμουν η πρώτη. Εμείς είμαστε με πίεση και πεθαίνουμε από την καρδιά
Η πρώτη μαστολόγος/χειρουργός μου είπε ότι 1 στις 3 γυναίκες θα νοσήσει από καρκίνο του μαστού. Πιθανά φταίει το άγχος και ο τρόπος ζωής του δυτικού κόσμου, στην Ασία έχουν ελάχιστα κρούσματα.
Μέσα στον χειμώνα τα κρούσματα καρκίνου του μαστού πέρασαν για πρώτη φορά αυτόν του πνεύμονα, παγκοσμίως. Όταν μπήκα στον Άγιο Σάββα, μπήκαν άλλες 8 γυναίκες μαζί μου για μαστό, εγώ και άλλη μία ήμασταν πάνω από 40, οι άλλες ήταν 25-30. Τι να πω, ακούγονται όλα λίγο τρομακτικά...